(oorspronkelijk gepubliceerd op 21-10-2013)

Het blijft bijzonder om als Budgetcoach bij een werknemer thuis te komen. In korte tijd zie ik zó veel! Het gaat dan om het huis en de inrichting, maar ook om de bewoners (inclusief de huisdieren),  de manier van bewegen en communiceren… Het blijf boeiend…

Vertrouwde omgeving

Mijn ervaring is, dat een medewerker veel vertelt en laat zien, als hij in zijn eigen omgeving is. Als hulpverlener kun je mensen vaak sneller op hun gemak stellen. En het zien van de thuisomgeving helpt om de situatie makkelijker in kaart te  brengen. In mijn geval gaat het dan concreet over de geldzaken, maar ook allerlei aanverwante onderwerpen.

Het gesprek kan dan bijvoorbeeld gaan over meerderjarige inwonende kinderen die geen kostgeld betalen, over huisdieren, over een hobby, over de stapels post, de vereenzaming, noem het maar op. En dan niet met een beschuldigende vinger, maar met een uitreikende hand: “Hoe kan ik je hiermee helpen?” en vaak ook “Je bent niet de enige.”

Vereenzaming

Geldzorgen leiden tot eenzaamheid. Niet alleen, omdat er geen geld meer is voor een uitje of een verjaardagscadeautje. Maar ook omdat mensen gaan denken dat ze de enige zijn. Maar de mééste mensen met geldproblemen slapen slecht, hebben relatieproblemen, krijgen lichamelijke klachten, voelen zich eenzaam, enzovoorts. Het gaan aanvaarden van de woorden “Je bent niet de enige… met zorgen, met slapeloze nachten…, dat is heel gewoon als je geldproblemen hebt” is al een stap in de goede richting. Achter (bijna) elke voordeur zit wel een zorg, een probleem, een verdriet

Vanuit de acceptatie van de situatie zoals die nu is, kunnen we gaan kijken naar de toekomst, naar de oplossing.

Herken jij dit in je werk? Dat mensen zich steeds meer terugtrekken en dreigen te vereenzamen door het idee dat ze “de enige” zijn? Hoe ga jij hiermee om?