Nou, soms heeft een Budgetcoach het ook even niet zo makkelijk. Mijn gezin en ik leven nu – net zoals Mine van Wychen dat zo treffend verwoordde – “in het land van rouw”. Een land, waarvan ik het bestaan nog niet zo goed kende en dat ik nu aan het ontdekken ben, door het verlies van mijn vader.

Waarom deel ik dit hier?

Omdat ik veel leer in deze tijd.
Bijvoorbeeld over hoeveel energie het kost, als een dierbare ernstig ziek blijkt te zijn. Als je wacht op telefoontjes over uitslagen. Als je in kleine stappen aan het afscheid nemen bent van allerlei vanzelfsprekendheden. Als je veel reist, omdat je dierbare niet dichtbij woont.

En minder energie zorgt voor minder concentratie, voor minder veerkracht en een lagere irritatiegrens.

Bureaucratisch geneuzel

Ook leer ik over al het geregel, dat er bij komt kijken. Over bureaucratische geneuzel, ook al had mijn vader gelukkig veel zaken goed en tijdig geregeld met mijn moeder. Over onbekende, laaaaaange formulieren, die soms zelfs mij de moed in de schoenen laten zakken.

Werk is zó belangrijk!

En dan is daar nog het “gewone leven”, dat doordraait. Met een gezin en met werk.
Sommige dingen zijn minder belangrijk dan normaal. Denk aan de post en administratie, of de tuin ofzo. Als dat niet te lang duurt, geen probleem, natuurlijk…

Dat heb ik ook geleerd: dat “werken’ in het land van rouw ook een andere dimensie kan krijgen. Zelf ervaar ik mijn werk als bijzonder betekenisvol en dat helpt om gemotiveerd te blijven werken. Werk geeft mede structuur aan mijn leven. En werk is een goede afleiding; even niet bezig zijn met rouwen, met rouw-werk, zoals het ook beschreven wordt.

Want rouwen lijkt wel een baan op zich. Je bent er hartstikke druk mee. Maar je moet erdoor heen; we komen er allemaal meerdere keren in ons leven voor te staan. Maar naast het rouwen, is het ook fijn als andere onderdelen van je leven gewoon doorgaan, zoals voorheen.

Voor alles is een tijd

Bij de afscheidsdienst van mijn vader mocht ik een Bijbelgedeelte voorlezen, dat mij ook nu nog bemoedigt:
Er is een tijd om te huilen
En een tijd om te lachen,
Een tijd om te rouwen
En een tijd om te dansen.

Gesprekstips voor jou!

In wat voor tijd zit jouw medewerker? Leeft hij in het land van rouw? Of heeft hij andere zorgen? Hoe kun je hem helpen om zo goed mogelijk door deze tijd heen te komen?

Gesprekstips voor het gesprek met je medewerker:

1. Hoe kan werk helpen bij het bieden van structuur in de dag/week van de werknemer?
2. Is het nodig om iets aan te passen, zodat de werknemer wel kan werken, maar toch op bepaalde gebieden wat ontzien wordt, om verzuim te voorkomen? Wat heeft hij nodig van jou als werkgever? (denk aan wat meer flexibiliteit bij vrij nemen voor regelzaken, een wat rustigere werkomgeving, af en toe thuis werken, enz.)
3. Heeft de werknemer externe ondersteuning nodig bij bijvoorbeeld de regelzaken, de veranderende financiële situatie, mantelzorgvraagstukken, kinderopvang, rouwverwerking?

Hoe ga jij (of hoe gaat jouw organisatie) om met rouwende medewerkers? Heb je tips voor anderen? Of juist een vraag? Laat hieronder je reactie achter!